MAŁGORZATA GODZISZ: – „Ewangelia, proroctwo, nadzieja – życie konsekrowane w Kościele dzisiaj”. Jak należy odczytywać hasło Roku Życia Konsekrowanego?

BP MARIAN ROJEK: – Ewangelia to Słowo Boże, dobra nadzieja, skierowane do człowieka. Jestem przekonany, że gdy chodzi o życie konsekrowane, ma to swoisty wymiar. Słowo Boże odnosi się również do każdej zakonnicy i zakonnika po to, by najpierw sami tym słowem byli przeniknięci, nim żyli i potem stawali się świadkami tego słowa, czynnymi narzędziami, przez które ta Ewangelia będzie działała. Do tej Dobrej Nowiny ich życie, postawa i świętość stają się interpretacją tego słowa, które po prostu usłyszeli. Wiemy, że Ewangelia to słowo, które dociera do każdego człowieka. Ono go zastaje w różnej sytuacji życiowej. Ktoś jest bardziej duchowo przygotowany, ktoś mniej, inni w ogóle nie zwracają na to uwagi. Czasami są zaskoczeni, nie umieją sobie poradzić z bogactwem, treścią i tajemnicą, która się w tym słowie zawiera. Jeżeli Ewangelia staje się czymś żywym w świadectwie, życiu, postawie czy w miłowaniu osoby konsekrowanej, wtedy łatwiej tę treść przyjąć i zrozumieć. Wówczas pojawia się właściwa interpretacja, ale trzeba powiedzieć, że nie jest możliwe życie zakonne, tak jak nie jest możliwe życie kapłana, bez tego bezpośredniego spotkania ze Słowem Bożym. Z Jezusem Chrystusem, który w tym słowie jest i przez to słowo mówi, powinno się zaczynać i kończyć życie każdej zakonnicy i każdego zakonnika. Stąd też wymiar Ewangelii w haśle Roku Życia Konsekrowanego jest niezwykle ważny.
Zakonnicy i zakonnice obecni w tylu przestrzeniach życia stają się na różny sposób taką „piątą ewangelią”. Oni sami muszą tym słowem żyć, kontemplować i rozeznawać. Ciągle to słowo w sobie realizować, aby potem z tym słowem iść i zamieniać je w czyn. To „lectio divina”. Stąd też uważam tę potrzebę również dla samych powołanych do życia konsekrowanego w tym Roku Życia Konsekrowanego. Oni sami powinni się zapytać o miejsce Chrystusa w ich życiu, o to ich życie Bożym Słowem, o ich świadectwo Ewangelią w tych sytuacjach, w których są najpierw względem siebie, w swoich małych i większych wspólnotach. Mamy także taką większą wspólnotę, choćby Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi w Łabuniach, które na co dzień żyją i posługują nie tylko w wymiarze misyjnym, ale są także ukierunkowane na osoby niepełnosprawne.
Drugi wymiar – proroctwo. Prorok to jest świadek prawdy, ale prorok to jest także ten, który potrafi wskazać właściwą drogę w życiu. To jest dzisiaj niezwykle potrzebne. Ludzie są zagubieni, zmęczeni, zbałamuceni, sami nie potrafią rozeznać, w jakim kierunku pójść, co robić. I osoby życia konsekrowanego winny być takimi prorokami na współczesne czasy. To proroctwo musi być powiązane z Ewangelią. Oni sami, odczytując Chrystusa, znając także życie swoich założycieli, osób świętych, które zrealizowały swoją świętość w ich zgromadzeniu i w ich charyzmacie, potrafią wskazać kierunek. Przypomną, jakie środki do tego prowadzą, a więc będą prorokami tego, że warto zainwestować w Boga i że świętość jest prosta w różnym zakresie życia, gdy chodzi o nasze codzienne powołania.
Wreszcie nadzieja. Ten akcent, który musi być niezmiernie związany z każdym zgromadzeniem. Jeżeli zgromadzenie w swoim charyzmacie, posługiwaniu i tęsknocie traci nadzieję, to właściwie staje się solą bezużyteczną, która nie nadaje smaku temu światu. Ta nadzieja powinna być właśnie takim światłem świecącym dla wszystkich ludzi i smakiem soli, która podtrzymuje nas szczególnie w trudnych doświadczeniach, kłopotach życiowych, słabościach, w życiu społecznym i rodzinnym, czy niedawaniu sobie rady z samym sobą. To są wszystko bolesne doświadczenia, jakie nas dotykają, współczesnego człowieka i Kościół, dlatego też ta nadzieja idąca ze strony osób życia konsekrowanego jest niezwykle ważna. Ona musi mieć fundament oparty na Ewangelii i na świadectwie prawdy, które zawarte jest w Ewangelii, a więc w proroctwie. Prorok przeważnie cierpi za prawdę. Prorok to jest ten, który nie próbuje nagiąć siebie do oczekiwań tego świata, jest wierny temu, co usłyszał, i co przekazuje pomimo to, że ta wierność jest związana z krzyżem i z cierpieniem.

– Papież Franciszek, ogłaszając Rok Życia Konsekrowanego jeszcze w listopadzie 2013 r., powiedział: „Życie konsekrowane jest złożone, pełne łaski, ale i grzeszności. W tym roku pragniemy uznać i wyznać nasze słabości, pragniemy też z mocą pokazać światu, ile jest w nas świętości i żywotności, jak wiele jest świętości ukrytej w naszych domach, klasztorach, świętości, która sprawia, że konsekrowani są żywymi ikonami Boga po trzykroć świętego”. Czym jest ten dar obecności osób życia konsekrowanego również w naszej diecezji?

– Odczytywać go trzeba w perspektywie wiodącej w każdym życiu zakonnym związanym z drogami rad ewangelicznych: czystości, posłuszeństwa i ubóstwa. Niektóre zgromadzenia mają jeszcze dodatkowe. To jest lekarstwo na współczesny świat. Chociażby wymiar czystości, niezwykle ważny dla każdego rodzaju powołania, czystości nie tylko w sensie takim zmysłowym, ale przede wszystkim czystości w postawie życia, myśli, wierności prawdzie i zasadom. Jakże tego szukamy i potrzebujemy; myślę, że to jest ten smak, za którym tęsknimy. Świadkami tego są osoby życia konsekrowanego. Potem posłuszeństwo. Nie ma możliwości życia w jakiejkolwiek wspólnocie bez posłuszeństwa. Kryzysy, które dzisiaj mamy już w życiu rodzinnym, to pękanie małżeństwa bardzo wcześnie, potem relacje społeczne, sąsiedzkie, w szkole, pracy, także i w wymiarach parafialnych. To wszystko jest związane z duchem posłuszeństwa, czyli gotowości służenia sobą, swoimi zdolnościami na rzecz wzbogacenia mądrości i świętości drugiego człowieka. Mamy czystość, posłuszeństwo i także wymiar ubóstwa. Chodzi o postawę przywiązania do dóbr, które są. Widzimy, jak wiele chorób i nieszczęścia niesie człowiekowi ten świat, który bardzo mocno akcentuje chęć posiadania, używania i uzależnienia szczęścia od tego, co się ma. Ubóstwo pokazuje prawdę, że człowiek to, co posiada, zawsze od Boga otrzymał, za co jest gotowy podziękować, a dysponując tym, potrafi dzielić się z innymi, nawet swoim czasem, cierpliwością, codziennym uśmiechem skierowanym do drugiego człowieka, nie mówiąc już o wymiarze materialnym. Myślę, że są przesłania bardzo charakterystyczne z tych tęsknot i z tego, co na nowo będziemy mogli zobaczyć, przeżywać i cieszyć się w tym Roku Życia Konsekrowanego.

cdn.