Dzień 9

- Oto nowy poranek. Kwadrans po szóstej. Wychodzę ze śpiwora jak śnięty. Właściwie śpię na stojąco. Powoli dochodzę do siebie. Mniej więcej 15 km za nami stolica Polski. O tym, że jest to wielka aglomeracja, przypomina nam nieustanny szum płynący z dróg dochodzących do Warszawy. Między innymi z tej zwanej Trasą Nadwiślańską, która prowadzi w kierunku Płocka, gdzie mamy zamiar płynąć.
Mszę św. przygotowujemy i odprawiamy na górze piaskowej. Ta sytuacja kojarzy nam się z faktem, że niemal każde ważniejsze spotkanie Boga z ludźmi w Starym Testamencie odbywało się na górze. Była góra Moria, Horeb, Synaj. Chrystus również złożył swoją ofiarę na górze - Kalwarii, czyli Golgocie.
Odpływamy z miejsca postoju kwadrans po dziesiątej. Liczymy na to, że może za 10 dni - włącznie z dzisiejszym - dopłyniemy do Bałtyku.
Trzy kwadranse po południu jesteśmy na wysokości mostu wiodącego do Nowego Dworu Mazowieckiego. Nieco dalej mijamy ciągle piękną - chociaż obecnie to już zwyczajna ruina - wzniesioną z czerwonej cegły, w widłach Wisły i Narwi, twierdzę Modlin.
Na Wiśle, tuż przed Czerwińskiem, wyczuwamy kilkakrotnie obniżenie nurtu. Zaraz za nim wpadamy w duże wiry. Sam Czerwińsk to miasteczko stare, z ponaddziewięćsetletnią historią, które praktycznie popada w ruinę. Kiedyś był to pewnie ważny punkt na trakcie i szlaku wiślanym. Dziś wszystko wygląda tak, jakby czas się tu zatrzymał. Rynek całkiem sympatyczny został zeszpecony jedną niepotrzebną plombą przy ul. Królowej Jadwigi, czyli dwupiętrowym blokiem o charakterystycznej szarej elewacji z okresu PRL-u. Robimy zakupy, a o 19.30 decydujemy się na dalszy spływ w kierunku Wyszogrodu. Jakże inny jest ten dzisiejszy wieczór. Taki ciepły i spokojny. Mięśnie pracują bez szwanku. Nie odczuwam najmniejszego bólu. Mijamy most w Wyszogrodzie. Widoczny dobrze kościół znajduje się na skarpie. Za mostem natomiast - również na wzniesieniu - stoi duży krzyż, być może milenijny.
Nocujemy na małej wysepce. Wieczór upływa nam na rozmowie na temat możliwości spływu innymi rzekami Europy, Azji i świata.
Jeśli chodzi o moją lekturę, to przypominam sobie, iż kolejny rozdział dotyczył wpływu kultury Europy zachodniej na cały Kościół i kulturę świata. Ojciec Święty zwracał uwagę na wielkie dzieła, jakie powstały w Europie Zachodniej. I tu nasuwa się pytanie: A co Polska dała Europie? Przede wszystkim dała papieża, który w tak trudnym czasie dla Kościoła końca XX wieku stał się jego wyśmienitym pasterzem - Papieżem Wielkim. A po drugie intuicyjnie wyczułem, że Jan Paweł II będzie wspominał o dziele Miłosierdzia Bożego, którego iskra wyszła z Polski, z Krakowa. I nie myliłem się. Albowiem następny rozdział traktuje właśnie o Miłosierdziu Boga.

Dzień 10

O dziewiątej czterdzieści wsiadamy do kajaków, ciesząc się, że w pakowaniu dochodzimy już do granicy 50 min. Znów prawdopodobnie będzie ciepło i znów nie będzie nurtu. Z mapy wynika, że woda przesuwa się 0,1 m/s. Wirów jednak nie brakuje. Rzeka wydaje się być w tych okolicach krainą tysiąca jezior.
Ciągle towarzyszy mi norwidowska myśl przytoczona w książce Jana Pawła II: „Piękno zachwyca do pracy”. Ja w tym momencie parafrazuję te słowa, myśląc, że piękno zachwyca do dzielenia się nim. I dlatego właśnie tak wytrwale zapisuję swoje spostrzeżenia. Z kolei mój druh czyni „notatki wizualne” - fotografuje co piękniejsze fragmenty wiślanego szlaku.
Przepływamy przez liczne rezerwaty. Towarzyszą nam setki, a nawet tysiące ptaków. Ich gatunki są najróżniejsze. Choć nie jestem ornitologiem, rozpoznaję: czarne gęsi, mewy, łabędzie, dzikie kaczki.
O godzinie piętnastej zrywa się nagle wichura. Tworzą się bardzo wysokie fale. Najpierw wydaje się nam, że zdołamy jakoś płynąć dalej. Lecz po chwili, zdążywszy jeszcze założyć kapoki, decydujemy się na bezwarunkową ewakuację. Fale zaczynają pokazywać białe grzywy. Załamują się w sposób nieregularny. Mój kajak raz po raz jest zalewany dużą ilością wody. Ponieważ nie zdążyłem założyć fartucha kajakarskiego, boję się całkowitego zalania i błyskawicznie, czyniąc zwrot przez prawe wiosło, zmierzam w kierunku najbliższego brzegu. Trzeba odczekać. Czyżby Wisła chciała nam dać do zrozumienia, kto tu naprawdę rządzi. I po drugie, że wcale tak łatwo do Bałtyku nas nie dopuści.
Przed godziną osiemnastą mijamy dwa mosty w Płocku. Pierwszy jest linowy. Przed drugim, starym, zauważamy obronne zabudowania, a za nimi nadbrzeże miejskie z wieżami katedry. Mosty te stanowią niejako umowną granicę pomiędzy Wisłą a Jeziorem Włocławskim, zwanym najczęściej zalewem. Pojawiają się pierwsze żaglówki. Dostrzegamy port. Jest i miejska plaża.
Choć już sama walka z falami była nie lada przygodą, atrakcje w tym dniu jeszcze się nie zakończyły. Okazuje się, że dopadła nas burza. I to zaraz za Płockiem. Tym razem nasza decyzja jest natychmiastowa: Na brzeg. Wodoodporne kurtki. Zabezpieczenie kajaków folią. Leje jak z cebra. Ale zaraz po ulewie otrzymujemy sowitą nagrodę niebios - pojawia się tęcza. Podwójna. Przepiękna. Natomiast tafla jeziora robi się idealna jak stół. Tylko temperatura spadła do około 20oC. To w takich okolicznościach normalne.
Wypływamy. Od napotkanych, trwających na swych posterunkach bez względu na pogodę, rybaków dowiadujemy się, że podobna ekipa płynęła tu niegdyś z Sanoka. Wnioskujemy, że najpierw musieli do Wisły dopłynąć Sanem.