Spotkanie z doskonale znanym czytelnikom Niedzieli dziennikarzem, pisarzem, publicystą i byłym politykiem odbyło się 25 października w Diecezjalnym Domu Szilo w Czeladzi.

– Skąd tak ogromne zainteresowanie św. Andrzejem Bobolą w ostatnich latach? Była Narodowa Nowenna do św. Andrzeja Boboli w 2024 r. w intencji odnowienia wiary Polaków. W wielu parafiach odbyły się nabożeństwa z odmawianiem litanii do tego świętego, czuwania różańcowe, a nawet noce pokuty i rekolekcje na jego temat. W licznych parafiach pojawiły się także relikwie świętego, które można otrzymać w sanktuarium na Rakowieckiej w Warszawie. I co najważniejsze, pojawiło się nowe, znaczące sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Strachocinie koło Sanoka, w miejscu jego narodzin. Wszystko to przez jego dokonania, które nie przestają być aktualne – przypomniał Czesław Ryszka.

Pisarz zaznaczył, że wiele osób, słysząc o męczeństwie Andrzeja Boboli, przecierało oczy ze zdumienia, bo z jednej strony nazwisko Boboli nie było im obce, a z drugiej mało o nim wiedzieli. – Przyznam się, że sam będąc przez 20 lat posłem i senatorem w Warszawie, ani razu nie byłem w narodowym sanktuarium Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej, aby bodaj zobaczyć trumienkę świętego, w której za szkłem znajduje się jego nierozłożone ciało. Zapewne powinienem się tego wstydzić, ale przecież nawet ks. prał. Józef Niżnik, kustosz sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Strachocinie, również przyznał, że gdy w 1985 r. został tam proboszczem, niewiele wiedział o św. Andrzeju Boboli. A dlaczego? Bo komuniści po wojnie zlikwidowali nawet ulicę Boboli w Warszawie, którą przywrócono dopiero w 2002 r., a przez kilkadziesiąt lat hamowali budowę jego sanktuarium. Oczywiście, komunizm nas nie tłumaczy, ale musi zastanawiać fakt, że nawet Kościół poddał się i specjalnie nie promował kultu św. Andrzeja Boboli. Obecne zainteresowanie Bobolą jest związane z jego ukazywaniem się w Strachocinie koło Sanoka, gdzie urodził się w 1591 r. – wyjaśnił prelegent.

Przypomniał, że Andrzej Bobola, mając 20 lat, wstąpił do Zakonu Jezuitów w Braniewie. Studiował filozofię i teologię w Wilnie, i z tego czasu pochodzi wzmianka napisana osobiście przez niego, że jest Małopolaninem. – Ale Strachocina nie leży w Małopolsce, lecz na Podkarpaciu. Dlaczego tak napisał? Otóż studiując w Wilnie, chciał podkreślić, że jest Polakiem. Strachocina była bowiem jedyną wioską królewską, polską, a w okolicy większość stanowili Rusini. Po święceniach duszpasterzował na terenach wschodniej Rzeczypospolitej, gdzie dominowało prawosławie, dał się tam poznać jako dobry kaznodzieja. Pracował tak gorliwie, że udało mu się całe wioski przyprowadzić do Kościoła katolickiego. Wędrował od chaty do chaty, bratał się z ludźmi, nieraz całymi miesiącami przebywał poza klasztorem, głosząc Ewangelię. Ze względu na jego skuteczność nazwano go duszochwatem. Ale też spotkał go za to straszliwy los. W zamęcie konfliktów roznieconych przez powstanie Chmielnickiego dostał się w ręce kozaków, którzy, rzekomo broniąc prawosławia, bestialsko zamordowali go w Janowie Poleskim w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego 16 maja 1657 r. – powiedział prelegent.

Zaznaczył też, że posłannictwo św. Andrzeja Boboli nie jest jeszcze zakończone. – Skoro powiedział, że będzie oficjalnie głównym patronem Polski, a jeszcze nim nie jest, należy to dla niego wymodlić. My oczekujemy pomocy od niego, a on oczekuje pomocy od nas. Taki jest sens wzajemności w tajemnicy świętych obcowania. Jest ona bardzo dosłowna: gdy pomagamy świętemu, wtedy przekonujemy się jeszcze silniej, że i on nam pomaga – podkreślił gość październikowego spotkania DAR.