Księga Zachariasza zawiera proroczą wizję powrotu Boga do Jerozolimy oraz odnowy narodu wybranego po okresie wygnania. Zapowiedzi prorockie odnoszą się do przyszłych wydarzeń eschatologicznych, podkreślając Bożą interwencję i związane z nią odkupienie.
W 12. rozdziale Księgi Zachariasza opisana jest troska Boga o mieszkańców Jerozolimy i Jego łaskawość wobec nich. Wyrażenie „dom Dawida” pojawia się w kontekście zwiastowania odnowy i powrotu do przestrzegania przymierza. Fraza ta odgrywa kluczową rolę w przekazie mesjańskim i odnosi się do obietnic Bożych związanych z rodem Dawida.
W okresie powrotu z niewoli babilońskiej (VI wiek przed Chr.), kiedy formował się prorocki przekaz Zachariasza, naród izraelski stanął przed koniecznością odnowy swojej państwowości, a z tym ściśle związana była potrzeba odnowy duchowej oraz liturgicznej. Obietnice dotyczące domu Dawida miały przypominać o trwałości Bożych obietnic i nadziei na mesjańskie odkupienie. W Księdze Zachariasza fraza ta odnosi się do linii królewskiej i duchowej, która ma odgrywać kluczową rolę w przyszłej odnowie Izraela. Nie chodzi tu jedynie o historyczne odniesienie do dynastii Dawidowej. Eschatologiczna wizja proroka zapowiada przyszłego mesjańskiego króla, który będzie się wywodził z tego rodu.
Z punktu widzenia teologicznego warto odwołać się tutaj do obietnicy wiecznego tronu, złożonej rodowi Dawida (por. 2 Sam 7, 13). Potomstwo Dawidowe będzie cieszyło się wiecznym panowaniem. Do tej zapowiedzi odwołuje się prorok Zachariasz. Bóg pozostaje wierny złożonym obietnicom i nie cofnie swojej łaskawości wobec domu Dawida. Prorocka wizja wskazuje na mesjańskiego przywódcę wywodzącego się z linii Dawidowej, który poprowadzi naród do duchowej odnowy, zapewni mu pokój i bezpieczeństwo.
Fraza „dom Dawida” w przekazie Zachariasza ma potrójną symbolikę. Po pierwsze, wyraża obietnicę Bożą o wiecznym panowaniu i kontynuacji dynastii Dawida. Mimo historycznych zawieruch i kryzysów obietnica złożona przodkom pozostaje nieodwołalna. Po drugie, wskazuje na oczekiwanie mesjańskie. Potomek Dawida – Mesjasz zrealizuje w pełni Bożą obietnicę odkupienia. Chrześcijaństwo widzi w tej zapowiedzi Osobę Jezusa Chrystusa, który jako potomek Dawida dokona dzieła zbawienia. Trzeci aspekt to zapowiedź odnowy i odkupienia. Nie będzie ono miało charakteru czysto politycznego, ale wyrazi się w duchowej odnowie narodu, pojednaniu z Bogiem i powrocie do wierności zawartemu przymierzu.
Fraza „dom Dawida” w Księdze Zachariasza wyraża głęboką nadzieję na mesjańską odnowę, która jest urzeczywistnieniem Bożych obietnic wobec rodu Dawida. To odniesienie przypomina o trwałości Bożego planu zbawienia, który obejmuje przyjście Mesjasza z tego rodu jako ostatecznego Króla i Zbawiciela, a zarazem podkreśla ciągłość i niezłomność Bożej troski o człowieka mimo historycznych zawirowań.
Prawdopodobnie wszyscy kojarzymy wodę z życiem. Jeśli szukamy życia na obcych planetach, to szukamy przede wszystkim śladów wody. Ona jest życiem, daje życie i zarazem oczyszcza, czyli chroni życie.
Apostoł Narodów w Liście do Tytusa wyraźnie zaznaczył, że Bóg zbawił nas nie ze względu na nasze dobre uczynki (to nie one zbawiają), ale kierował się miłosierdziem wobec nas. Użyty przez Pawła Apostoła czas przeszły wskazuje, że dzieło zbawienia już się dokonało, a nie dopiero się dokona. Co więcej, każdy z nas ma udział w tym zbawieniu poprzez „obmycie odradzające i odnawiające”. Według św. Pawła, „obmycie odradzające” to powtórne narodzenie (kąpiel powtórnego narodzenia). Użyty tu grecki rzeczownik paliggenesia (dosłownie: narodzenie od nowa) jest tak rzadki, że występuje jedynie jeszcze w Ewangelii według św. Mateusza, gdy Chrystus opisuje rzeczywistość swojego powtórnego przyjścia. Nawet Septuaginta, czyli starożytne greckie tłumaczenie Starego Testamentu, nie zawiera wspomnianego słowa. Ciekawe natomiast jest znaczenie terminu paliggenesia w starożytnej grece. Dla niektórych filozofów paliggenesia miała wymiar kosmiczny i oznaczała odrodzenie świata. Dla innych jest ona odrodzeniem moralnym dotyczącym przede wszystkim jednostki. Może także wskazywać na odrodzenie o charakterze politycznym czy społecznym. Rzeczownika tego używano również, by opisać powrót chorego do zdrowia – otrzymuje on wtedy nowe życie. Wreszcie paliggenesia może oznaczać odrodzenie duchowe – i do tego właśnie nawiązuje św. Paweł. Dla niego przylgnięcie wiarą do Pana Jezusa rozpoczyna nowe życie. Apostoł używa także innej metafory Bożego zbawienia: mamy udział w obmyciu odnawiającym, czyli każdy, kto został obmyty przez Chrystusa, został także przemieniony i stał się kimś nowym (por. 2 Kor 5, 14-17). Nie ulega wątpliwości, że tym obmyciem, ową duchową kąpielą jest sakrament chrztu. To wtedy poprzez znak wody rodzimy się na nowo (o tym przecież mówi Jezus do Nikodema) – to, co było wcześniej, już się nie liczy i nic nie znaczy. Teraz rozpoczynamy nowe życie z Chrystusem, a nawet w Chrystusie. Stajemy się kimś nowym – należymy bowiem do Chrystusa. Zgodnie z poleceniem Jezusa chrzest udzielany jest w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, i wywołuje w nas podwójny skutek: obmywa z grzechu (pozwala żyć po Bożemu) i w sposób widzialny włącza do wspólnoty Kościoła, który żyje nadzieją zbawienia. A zatem Niedziela Chrztu Pańskiego przypomina nam wartość naszego chrztu. Jezus od momentu chrztu w Jordanie rozpoczął swoją zbawczą działalność, a my od momentu chrztu zaczynamy wielką przygodę przyjaźni z Panem, ale też zaczynamy nowe życie dzięki Bożej łasce. Warto jednak pamiętać, że nasze dobre uczynki są jedynie odpowiedzią na Boże Miłosierdzie, a nie sposobem uzyskania zbawienia.
W homilii podczas Mszy św. sprawowanej w we wspomnienie Najświętszej Marii Panny z Guadalupe 12 grudnia Papież Leon XIV w homilii przedstawił Matce Bożej modlitewne błagania, także za siebie, jako Następcę Piotra. Modlił się m.in. słowami Jana Pawła II.
„Matko ‘Boga prawdziwego, dla którego się żyje’, przyjdź z pomocą Następcy Piotra, aby był umocnieniem w jedynej drodze, prowadzącej do błogosławionego Owocu Twojego łona tych wszystkich, którzy zostali mi powierzeni” – wzywał Leon XIV pomocy Maryi podczas Mszy św. sprawowanej 12 grudnia w Bazylice św. Piotra.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
