Dlaczego modlimy się do Boga jako Dzieciątka? Po co śpiewać Bogu: „Lulajże Jezuniu, moja perełko”? Czy naprawdę chcemy Go uśpić? Z tym i innymi pytaniami udałam się do Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus. W domu prowincjonalnym sióstr we Wrocławiu co chwilę napotykam na figurki Dzieciątka. – Do dziecka każdy może przyjść – mówi s. Kasjana, przełożona domu zakonnego. – Nikt się Go nie boi, przeciwnie, gdy widzimy bezbronne Dziecko, nasza miłość się wzmaga. Nie można zatrzymać się na tym, co infantylne, trzeba wejść w głąb tajemnicy o wcieleniu Boga. Zatem spróbujmy.

Wejść do stajenki i przytulić Boga

Świętom Bożego Narodzenia od dawna grozi infantylizacja i strywializowanie. Ale jednocześnie w prostych znakach i symbolach kryją się głębokie prawdy duchowe. W Liście Apostolskim Admirabile signum – o znaczeniu i wartości żłóbka papież Franciszek pisze: „Dlaczego żłóbek wzbudza tyle zadziwienia i nas wzrusza? Przede wszystkim dlatego, że ukazuje czułość Boga. On, Stwórca wszechświata, uniża się do naszej małości. (…) Sposób działania Boga niemal oszałamia, ponieważ wydaje się niemożliwe, aby wyrzekł się swojej chwały, żeby stać się człowiekiem, takim jak my. Cóż za niespodzianka, że ??Bóg przyjmuje nasze własne zachowania: śpi, karmi się mlekiem matki, płacze i bawi się jak wszystkie dzieci! Jak zawsze, Bóg wprawia w zakłopotanie, jest nieprzewidywalny, nieustannie poza naszymi schematami”. Skoro zaś śpi, je, płacze i się śmieje, to w naturalny sposób zaczynamy troszczyć się o tę maleńką Osobę jak o dziecko. – Pan Bóg chce być kochany, chce być blisko nas – tłumaczy s. Radosława. – Przychodzi do nas jako małe Dziecko, abyśmy Go przytulili, abyśmy się tak bardzo z Nim zjednoczyli, żebyśmy się Go nie bali. Kiedy przytulam Dziecię Jezus, wtedy Bóg, który jest w Nim, ogarnia mnie swoją wszechmocną miłością. On chce, żebyśmy się do Niego przytulili. Kiedyś spotkamy się z Jego wielkim majestatem i sprawiedliwością przy śmierci i sądzie, ale teraz Pan Bóg chce jakby przymrużyć na to oko, chce, żebyśmy przyszli do Niego zawczasu i przy Nim doznali oczyszczenia.

Jesteśmy ciągle w drodze, która raz prowadzi pod krzyż, raz do żłóbka. Siostry Karmelitanki zauważają, że czasami do Dzieciątka dochodzi się zaczynając od Jezusa dorosłego. Wchodzenie ciągle w głąb doprowadza nas do postawy dziecięctwa Bożego, zaufania, prostoty, ubóstwa. ­ Najważniejsze, co my tu mamy to jest duch dziecięctwa – wyjaśnia s. Lucjusza, – czyli ja jestem dzieckiem Bożym! I ufam, kocham, idę prosto do Ojca, to znaczy: prostota, pokora, ufność, miłość, radość, ubóstwo – to wszystko jest nasze! Entuzjazm w głosie siostry nie pozostawia wątpliwości, że tak rzeczywiście jest.

Być tak wielkim, że aż małym

Poza okresem Bożego Narodzenia nieczęsto słyszymy modlitwę do Dzieciątka Jezus. Siostry przekonują, że modlić się do Niego można codziennie, że każdego dnia w akcie wewnętrznym można zwracać się do Bożego Dzieciątka: „Całuję Cię, zawierzam Ci, ufam Tobie”. ­– A małego Jezusa łatwiej objąć, zarzucić Mu ręce na szyję i wołać: Jezu, zrób coś! Jezu, pomóż! – mówi s. Radosława. – I te akty podbijają serce Boga. Gdy miałam sprawy, na których mi bardzo zależało, to szłam do Dzieciątka, zarzucałam Mu duchowo ręce na szyję i zawsze to działało.

Siostry modlą się nowenną do Dzieciątka Jezus. Przyjmują prośby o modlitwę o poczęcie dziecka, nawrócenie dziecka, rozwiązanie trudności w małżeństwie. Nie mają wątpliwości, że Pan Bóg słucha i działa. Swoją miłością do Dzieciątka zarażają też dzieci, które jak nikt rozumieją potrzeby małego Dzieciątka. Przekonała się o tym jedna z sióstr, gdy usłyszała przy żłóbku modlitwę sepleniącego przedszkolaka: „Dzieciątko, jak dostanę te sanki, to Ciebie pierwszego przewiozę”. Kilka dni później figurka Dzieciątka zniknęła… Chłopiec danego Jezusowi słowa dotrzymał, a po przejażdżce odprowadził figurkę na miejsce.

– Bóg jest tak wielki, że może być mały. Im ktoś jest większy, tym łatwiej mu być małym – podsumowuje s. Radosława i podaje przykład Jana Pawła II, który nie wahał się uklęknąć i ucałować ziemię. Św. Jan od Krzyża tańczył z figurką Dzieciątka, a św. Teresa od Dzieciątka Jezus chciała być piłeczką małego Boga. Nie żadną elegancką zabawką, na którą Jezus by tylko popatrzył, ale piłeczką, którą mógłby się bawić, rzucać, nawet o niej zapomnieć, by w końcu znowu znaleźć ją gdzieś pod łóżkiem. – Tu chodzi o prostotę i pokorę w byciu z Dzieciątkiem – tłumaczy s. Judyta. – Nie bać się być pod łóżkiem przez trzy dni, kiedy wydaje nam się, że Bóg o nas zapomniał. On się położy i wygrzebie nas, i znów będziemy w Jego rękach. Św. Teresa pozwalała Dzieciątku spać, odwrotnie do tych, którzy ciągle coś od Niego chcieli. To są te akty czułości wobec Dzieciątka – dodaje siostra.

Radość małego Chłopca

Przyzwyczailiśmy się, że mały Jezus leży w żłóbku. Tymczasem jest wiele przedstawień Jezusa jako małego Chłopca. Właśnie taki Chłopiec objawiał się wielu świętym. Podchodził i zagadywał czy to św. Teresę z Avila, czy to św. Faustynę. To też zachęta do tego, by zwracać się do Dzieciątka Jezus nie tylko w okresie Bożego Narodzenia. Oczami duszy możemy widzieć, jak Bóg rozwija się w ciele człowieka i kontemplować Jego piękno. I przytulać, nosić, kochać… On tego bardzo pragnie. Na dowód s. Judyta przytacza historię z Beaune, gdzie mały Jezus czczony jest jako Król Łaski w figurce przedstawiającej chłopca w koronie i królewskich szatach. Jednak mieszkańcy tej francuskiej miejscowości mieli wyraźne wrażenie, że twarz Chłopca jest coraz smutniejsza. Dopiero sprowadzenie Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus w 2016 r., które na nowo roznieciły kult Dziecięcia, sprawiło, że można z powrotem oglądać pogodne oblicze Małego Króla.

„Kiedy raz w naszej kaplicy ujrzałam to samo Dzieciątko w czasie Mszy św., opanowało mnie szalone pragnienie i chęć nieprzeparta, żeby się zbliżyć do ołtarza i zabrać Dziecię Jezus. W tej samej chwili Dziecię Jezus stanęło przy mnie na rogu klęcznika i obiema rączętami trzymało się ramienia mojego – wdzięczne i radosne, wzrok pełen głębi i przenikliwości” – pisała s. Faustyna w „Dzienniczku”. Często nie widzimy, że dzięki tajemnicy wcielenia i dziecięctwa Jezusa Bóg naprawdę jest bardzo blisko nas. Bliżej niż nam się wydaje. Gdy myślimy, że jesteśmy sami lub samotni, przypomnijmy sobie o Dzieciątku, które czeka, by Je wziąć na ręce. A nawet na sanki.