Natalia Janowiec: – Ikona to dzieło sakralne. Prezentuje wizerunki świętych, sceny biblijne i liturgiczne. Co skłoniło Panią, by zostać ikonopisem?

Jadwiga Szynal: – Nigdy nie myślałam, że będę pisać ikony. Któregoś dnia brat Marcin Świąder, kapucyn, zaproponował mi wzięcie udziału w warsztatach pisania ikon. Nie sądziłam, że ta ciężka praca wymaga szczególnej precyzji, skupienia, cierpliwości, a przede wszystkim pokory. Po pierwszym kursie ikonopisania postanowiłam napisać samodzielnie ikonę w domu. Był to Mandylion (Twarz Jezusa). Miałam na początku trudności z doborem odpowiednich kolorów i, oczywiście, z etapami, które uciekły mi z głowy po kursie. Ale brat Marcin był niedaleko i zawsze mogłam go zapytać, co i jak dalej robić. Jestem mu bardzo wdzięczna za naukę i pierwszy kurs, na który mnie zabrał. Od tego zaczęła się moja przygoda z ikonami. Co najważniejsze, nauczyłam się duchowości ikon. Po kilku kursach czułam, że to moje powołanie. Pisanie ikon to w pewnym sensie dar od Boga, przez nie zbliżam się do Niego samego.

– Mówi się, że ikona nie jest zwykłym obrazem. Wedle legendy autorem pierwszej ikony był sam Chrystus, który odcisnął swoją twarz na chuście i podarował ją Abdarowi, królowi Edessy, aby uleczyć go z trądu.

– Ikona nie jest zwykłym obrazem, powstaje podczas modlitwy, kontemplacji. Ikona wprowadza, zachęca do modlitwy. To powinno być na pierwszym miejscu, a dopiero później estetyka wykonania i technika. Ikona ma w pierwszej kolejności poruszyć serce, a później umysł.

– Pisarze ikon przez wieki kształtowali rysy Zbawiciela i Matki Bożej. Te postaci stały się dominującym motywem również w Pani pracach.

– Najczęściej piszę ikony przedstawiające wizerunki Jezusa i Maryi. Te postaci są mi najbardziej bliskie. Najczęściej z Nimi rozmawiam, przedstawiam swoje prośby i dziękczynienia. Wszystkie ikony powstają według kanonu ikonograficznego, czyli wzoru. Pisząc ikony, posługuję się wzornikami i „naśladuję” w swojej pracy inne ikony. Ale prawda jest taka, że na każdej ikonie pozostawiam coś po sobie, że nie da się skopiować danej ikony idealnie, i to jest bardzo piękne. Kiedyś ktoś mi powiedział, że „ikonopisarstwo to nie kopiarstwo”. Teraz po kilku latach to zrozumiałam.

– Tworzenie ikon określane jest mianem duchowej łączności człowieka z niebem.

– Kiedyś przeczytałam zdanie, które bardzo mnie poruszyło: „Ikona to okno do innego świata, przez nią widzimy świętych, którym oddajemy cześć. Ikona przedstawia nie tylko świętego, lecz Tego, któremu służył i dla którego oddał życie, czyli Boga”.

– Najcenniejsza i najważniejsza ikona w Pani dorobku artystycznym to?

– Jest nią Chrystus Pantokrator.