W latach 2007-16 w gmachu Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi odbyło się 10 ogólnopolskich konferencji medialnych pod wspólnym hasłem: „Dziennikarz między prawdą a kłamstwem”. Zorganizował je Łódzki Oddział Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

W ciągu konferencyjnej dekady zostało wygłoszonych ok. 110 wykładów i referatów, skoncentrowanych wokół takich zagadnień ogólnych, jak: Destrukcja tożsamości; W obronie godności; Granice kompromisu; Ku czemu zmierza globalizacja; Kościół w przestrzeni publicznej; Pamięć i tożsamość Polaków – dziś. Dokonano wspólnie kompleksowej, politologiczno-socjologiczno-kulturoznawczej analizy kondycji polskiego państwa od momentu tzw. transformacji do połowy bieżącego dziesięciolecia, przyjrzano się zarazem stanowi świadomości społeczeństwa – obie kwestie zostały ujęte na tle sytuacji w Europie.

Podsumowaniu łódzkich konferencji została poświęcona, wydana przez AKME, książka Janusza Janysta pt. „Dziennikarz między prawdą a kłamstwem. Panorama myśli społeczno-politycznej”. Składa się na nią 11 rozdziałów, w których omówiono wszystkie konferencyjne wystąpienia – zarówno świeckich, jak i duchownych naukowców oraz publicystów. Tę książkę czyta się bardzo dobrze. Autor uzyskał narracyjną płynność dzięki – niezależnemu często od programów poszczególnych sesji – uszeregowaniu tekstów (programy każdej edycji zostały zresztą przytoczone), ważniejsze wszelako wydają się odpowiednia „obróbka” językowo-stylistyczna i sprowadzenie wszystkich tekstów do mniej więcej jednakowych, „felietonowych” rozmiarów.

Janusz Janyst, który wszystkie konferencje relacjonował wcześniej w prasie katolickiej, trzykrotnie był też jednym z panelistów wykorzystujących tzw. głos gwarantowany, a więc wygłaszających referat. Zajął się wówczas kulturą rozumianą jako stan subiektywny, świadczący o dążności człowieka do wyższej i szlachetniejszej formy egzystencji, a także globalizacją w sztuce i jej oderwaniem się od aksjologicznych korzeni. Jego zdaniem, „do miana dzieła artystycznego może pretendować dziś cokolwiek, na co tylko artysta zechce łaskawie wskazać. Do wszystkich obszarów twórczości wkroczył kicz, stając się z jednej strony świadomie eksploatowanym, «postmodernistycznym» środkiem wypowiedzi, z drugiej zaś plagą komercyjnej rzeczywistości audiowizualnej. W różnych dziedzinach pojawia się pseudoartystyczna hochsztaplerka, niekiedy są to zwykłe ekscesy i wybryki. Często mają one charakter antyreligijny, a należałoby powiedzieć dokładniej – antychrześcijański”.

Autor w swej pracy nawiązuje również do powstałych w trakcie konferencyjnej dekady książek, napisanych i opublikowanych przez uczestników łódzkich sesji, m.in. Stanisława Michalkiewicza, Mariana Miszalskiego, Bronisława Wildsteina, zmarłego ostatnio prof. Bogusława Wolniewicza, Rafała Ziemkiewicza, prof. Andrzeja Zybertowicza.

Dodatkiem są solidnie opracowane notki biograficzne wszystkich wykładowców, a także wkładki z wykonanymi przez autora zdjęciami z konferencji.