Fakty są takie, że rzeczywiście na świecie występujemy w dwóch różnych wersjach, w wersji męskiej i wersji żeńskiej. Dlaczego? Bo Pan Bóg tak chciał. Tak podpowiada teologia. I pewnie nie dlatego nas tak stworzył, żeby było ciężko, tylko dlatego, żeby było z tego coś dobrego.

Ludzka miłość ma w sobie ślady Pana Boga. Papież senior Benedykt XVI zwraca uwagę, że chrześcijanie podejrzliwie traktowali miłość eros, dlatego że ona łatwo zwodzi człowieka. Łatwiej bowiem idziemy za chęcią zaspokajania uczuć niż za faktyczną miłością. Chrześcijanie bardzo poważnie traktowali natomiast miłość agape, nawet jeśli jej tak nie nazywali. To jest miłość bliźniego, miłość ofiarna, miłość wierna. Papież z kolei wskazuje, że gdyby tylko docenić miłość agape, a nie docenić kompletnie miłości eros, to człowiek przeoczyłby dar Boży, którym jest fenomen spotkania mężczyzny i kobiety, ten poryw zachwytu, który jest spojrzeniem Bożym. Pan Bóg ma taki poryw miłości, patrząc na każdego z nas.

Taka sama jest dynamika miłości między osobami – mężczyzną a kobietą – jak między człowiekiem a Panem Bogiem. Bo my przecież nie mamy innej miłości. Wierzymy, że ten moment olśnienia Bogiem jest wynikiem nie tylko naszego wysiłku, lecz także tego, iż Pan Bóg się nam odsłania. Odsłania nam jakieś nowe obszary, których dotąd nie rozumieliśmy.

Podobnie dzieje się w miłości między dwojgiem ludzi. Ich miłość do siebie też jest Boża, a olśnienia, które wynoszą ją na coraz wyższe poziomy, dokonują się przez zderzenia, które prowadzą do zadawania sobie pytań. To właśnie oczyszcza ich miłość. Te zderzenia nazywają się kryzysami. Nie jest w modzie, aby o nich mówić. Niesłusznie. Unikanie kryzysu za wszelką cenę dewaluuje miłość i, niestety, ją zubaża.