I ja zachęcam was do odnowy i rozwoju czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przybliżajcie do tego źródła życia i świętości osoby, rodziny, wspólnoty parafialne, środowiska, aby mogły z Niego czerpać niezgłębione bogactwo Chrystusa. Tylko ludzie w miłości wkorzenieni i ugruntowani potrafią przeciwstawić się cywilizacji śmierci i tworzyć na gruzach nienawiści, pogardy i przemocy cywilizację, która ma swe źródło w Sercu Zbawiciela.
(Święty Jan Paweł II)

Przez służebnicę Bożą Rozalię Celakównę przekazał Jezus wezwanie, by Polska, jako pierwsza dokonała Aktu Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa przy udziale władz państwowych i kościelnych. 4 lipca 1938 r. miała widzenie i usłyszała następujące słowa: „Jeżeli chcecie ratować świat, trzeba przeprowadzić Intronizację Najświętszego Serca Jezusowego we wszystkich państwach i narodach na całym świecie. Tu i jedynie tu jest ratunek” (Wyznania z przeżyć wewnętrznych, Rozalia Celakówna, WAM Kraków, s. 88). Od spełnienia tego warunku Pan Jezus uzależnił ocalenie od zagłady Polski i innych narodów, które idąc za przykładem Polski, również dokonają Aktu Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa. Pan Jezus skierował do niej słowa: „Dziecko, Maria Małgorzata dała poznać światu Moje Serce, wy zaś kształtujcie dusze na modłę mojego Serca. Intronizacja to nie jest tylko formułka zewnętrzna, ale ona ma się odbyć w każdej duszy (tamże, s. 234). Intronizacja Najświętszego Serca Pana Jezusa wyznacza początek konsekwentnej walki z grzechem przez nawracanie się i decyzję autentycznego życia chrześcijańskiego. Ma, więc charakter drogi zmierzającej do jasno określonego celu. Jest nim ukierunkowanie całego życia na Boga, dawanie odpowiedzi na objawiającą się miłość Boga, której symbolem jest Najświętsze Serce Jezusa z równoczesnym uznaniem królowania Chrystusa w życiu pojedynczego człowieka, rodzin i w życiu społeczeństwa.

Intronizacja Serca Jezusa ma charakter osobowy i odnosi się do całej tajemnicy Chrystusa, Jego miłości zbawczej – Jego Serce jest jej streszczeniem. W intronizacji Najświętszego Serca Jezusa chodzi więc o poddanie całego życia osobistego, rodzinnego i społecznego Chrystusowi. Przez Intronizację Najświętszego Serca Jezusa w świadomości wiernych ma dokonać się pełne uznanie królowania Chrystusa w świecie. Rozalia jest jednak świadoma, że dzieło Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa wymaga rzetelnego przygotowania. Dlatego pisze: „Podczas modlitwy czy też pracy Jezus poucza moją duszę najnędzniejszą, że aby dzieło Intronizacji było rychło przeprowadzone, potrzeba ofiary. Chwalebne Zmartwychwstanie Jezusa nastąpiło po strasznych cierpieniach, tak też i przyjście królestwa Chrystusa do Polski w pierwszym rzędzie, a potem do innych narodów, musi być okupione wyjątkowymi cierpieniami [...] Ofiarujcie swoje cierpienia w celu Intronizacji. Każde dzieło Boże i każda sprawa muszą być okupione cierpieniem, a im więcej ma ona przysporzyć chwały Panu Bogu, na tym większe będzie napotykać trudności” (tamże, s. 225).

W przesłaniu Jezusa skierowanym do narodu polskiego za pośrednictwem Rozalii na temat Intronizacji Najświętszego Serca istotne jest rozwinięcie jej wymiaru społecznego – chodzi o oddanie całego narodu Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, które ma się dokonać z udziałem episkopatu i rządu oraz łączyć z porzuceniem grzechów społecznych i osobistych oraz całkowitym zwrotem do Boga.

Nacisk kładziony na wspólnotowy akt intronizacji, wynika stąd, że wiara i życie chrześcijańskie mają istotny wymiar społeczny. We wspólnotowym akcie intronizacji Najświętszego Serca chodzi więc przede wszystkim o kształtowanie życia społecznego i narodowego w oparciu o prawo Boże, czyli budowanie „cywilizacji miłości”, a wtedy wg obietnicy Jezusa „Państwa oddane pod panowanie Chrystusa i Jego Boskiemu Sercu dojdą do szczytu potęgi i będzie już jedna Owczarnia i jeden Pasterz” (tamże, s. 89).