Ten dzień, znamiennie piątek, dzień męki Chrystusa, zapisze się jako dzień hańby połowy Sejmu polskiego (w liczbie 222 posłów). Zamiast jasnego stwierdzenia, że na Wołyniu i w Galicji Wschodniej doszło do ludobójstwa, posłużono się ohydną cyniczną peryfrazą „czystki etnicznej o znamionach ludobójstwa”. To na określenie wymordowania, w najokrutniejszy możliwie sposób, ponad 100 tys. Polaków w dniu „krwawej niedzieli”, 11 lipca 1943 r., i potem. Mordowano w kościołach i w domach, całe wsie palono, bo rozkaz ważnego prowidnyka brzmiał: Zniszczyć wszystko, co polskie, wyciąć drzewa, aby ślad po Polakach nie pozostał. Zostawić tylko drzewa owocowe przy drogach. Ludobójstwo na Polakach miało być mordem założycielskim Samostijnoj Ukrainy, w myśl ideologii Bandery i Doncowa. Dziś 222 posłów polskich potwierdziło mit założycielski, mord założycielski banderowców.

Jak na ironię losu, w tym samym dniu głosowano nad ustawą o zakazie uboju rytualnego zwierząt rzeźnych. Tutaj posłowie okazali się cywilizowani i miłosierni. Okazali empatię wobec zwierząt, jakiej nie okazali swoim pomordowanym rodakom.

W ogóle obchody 70. rocznicy wołyńskiego ludobójstwa, te oficjalne, państwowe, przedstawiały się fatalnie. Pan prezydent jako doradcę w organizacji uroczystości dobrał sobie... syna banderowca, skazanego za morderstwo wyrokiem sądowym, spotkania z rodzinami ofiar odmawiał i - separatystycznie - „obchodził” rocznicę w towarzystwie obowiązkowych oficjeli i nielicznej garstki uczestników. Jak zwykle - z dala od społeczeństwa, pod pomnikiem (tego samego autorstwa, co niewydarzona rzeźba smoleńska na Powązkach), który jest nic niemówiącym artystycznym gniotem. Cóż stąd, że przedstawia złamaną postać Chrystusa, skoro o tragedii Wołynia nie mówi nic, tak jak przełamane płyty na Powązkach nic nie mówią o Smoleńsku.

W tym samym czasie w Warszawie rocznicę wołyńskiego ludobójstwa obchodzili po prostu Polacy - najpierw Mszą św. w kościele św. Aleksandra, potem marszem milczenia przez stolicę. Przez Warszawę jak przez twarz mordowanego banderowskim ciosem noża przebiegła rysa. Bardzo głęboko oddzielająca społeczeństwo od tej władzy.

Jeśli tym „separatyzmem”, tą haniebną uchwałą ta władza chciała zbudować jakieś rzekome pojednanie, otworzyć Ukrainie drogę do Unii - to skutek z pewnością będzie odwrotny do zamierzonego. To nędzne kłamstwo nadal będzie jątrzyło jak rana. To nędzne kłamstwo, zawarte w sformułowaniu „czystki etniczne o znamionach ludobójstwa”, sprzyja w istocie tylko jednej grupie politycznej na Ukrainie - neobanderowcom. Czy to oni - jak się zdaje, marginalni w swoim kraju - mają decydować o przyszłości Ukrainy i, nie daj Boże!, Europy? Czy to z nimi min. Radosław Sikorski po zbezczeszczonych trupach swoich rodaków chce współtworzyć Europę? Czy na całym świecie tylko Polacy, mordowani tysiącami w czasie II wojny światowej, nie mają prawa do pojęcia „ludobójstwo”, określającego ich śmierć? Mordowani przez Sowietów, Niemców, Ukraińców z UPA?