Sanktuarium maryjne w Krzeszowie w sobotę 11 maja stało się miejscem wspólnej modlitwy katolików z Niemiec (z diecezji Görlitz), oraz Polaków (mieszkańców przygranicznych dekanatów diecezji legnickiej). Intencje modlitw, jakie towarzyszyły pielgrzymom: prośba o dalsze pogłębianie więzów przyjaźni między dwoma sąsiadującymi narodami, a szczególnie między katolikami, modlitwa za pasterzy diecezji i pogłębienie wiary w życiu każdego katolika.
Niemieckim pielgrzymom przewodniczył biskup Görlitz Wolfgang Ipolt z prawie 20-osobowym gronem duchowieństwa i 500 pielgrzymami. Ze strony polskiej przewidziany był udział biskupa legnickiego Stefana Cichego, ale stało się to niemożliwe z racji przedłużenia jego pobytu w szpitalu. Reprezentantem Ordynariusza był ks. dr Leopold Rzodkiewicz, rektor Wyższego Seminarium Duchownego. On też wygłosił katechezę i homilię dla pielgrzymów, przygotowane przez Biskupa Stefana. Ze strony polskiej w spotkaniu uczestniczyło ponad 10 prezbiterów z gronem 200 pielgrzymów.
Na program pielgrzymki złożyły się: okolicznościowa katecheza - dla pielgrzymów z Polski głoszona w bazylice przez ks. dr. Alfreda Hoffmana (wikariusz generalny z Görlitz); dla pielgrzymów z Niemiec głoszona w kościele św. Józefa przez ks. dr. Leopolda Rzodkiewicza; po przerwie przygotowanie do Mszy św., podczas którego przedstawiono historię Krzeszowa dla pielgrzymów z Niemiec; Msza św. pod przewodnictwem bp. Wolfganga Ipolta; po Eucharystii - poczęstunek dla pielgrzymów, a następnie koncert chóru „Laetare” z Kamiennej Góry pod dyrekcją Marty Jędruch i nabożeństwo maryjne w bazylice.
Msza św. była sprawowana w języku łacińskim, ze śpiewami, Liturgią Słowa w języku niemieckim i polskim. Oprawa liturgiczna była także przygotowana przez przedstawicieli obu narodów. W procesji z darami została przyniesiona m.in. pamiątkowa świeca, a także wyrób z miedzi i próbka węgla brunatnego - symbolizujące główne bogactwa mineralne obu diecezji.
W homilii bp Stefan Cichy, skierował do pielgrzymów takie słowa: „Przypominamy sobie dzisiaj, że wiarę mamy potwierdzać życiem. W kolekcie mszalnej usłyszeliśmy prośbę do Pana, abyśmy «zawsze żyli w szczerej miłości i byli w świecie głosicielami oraz świadkami Jego Ewangelii». Z kolei autor Listu do Hebrajczyków mówi: «Zachęcajmy się do miłości i do dobrych czynów». Aby to wszystko wypełnić, trzeba nam Bożej pomocy. Tej pomocy udziela nam Pan przez swoją Matkę Maryję. Ona jest naszym przykładem i naszą Orędowniczką. Przychodzimy więc do Maryi, Matki Jezusowej i naszej. Św. Elżbieta powiedziała do Niej: «Błogosławionaś, któraś uwierzyła»”. Ksiądz Biskup przypomniał, że Maryja jest dla nas przykładem wiary i życia z wiary. Wyrażała swoją wiarę w modlitwie i czynach miłości.
Reklama
- Bardzo się cieszę, że możemy dziś razem przeżywać tę uroczystość wspólnej modlitwy katolików z Niemiec i Polski. Podczas Mszy św. budowaliśmy także modlitewny most z Biskupem Stefanem, który w tym czasie przebywa w szpitalu - mówił o pielgrzymce Biskup Görlitz. - Modliliśmy się w różnych językach, ale jak widzimy, to się udaje. Jeżeli nawet wszystkiego nie rozumiemy, mamy wspólny język. Jest nim nasza wiara. Cieszę się, że takie spotkanie było możliwe, że mogliśmy wiarę dzielić między sobą jak chleb - dodał.
- Pomysł pielgrzymki narodził się podczas jednego ze spotkań księży biskupów z obu diecezji jesienią ub.r. Doszli oni do wniosku, że skoro przeżywamy Rok Wiary, to warto byłoby przeżyć go wspólnie, jako katolicy obu sąsiadujących ze sobą narodów i zarazem diecezji. Biskup Legnicki zaproponował jako miejsce spotkania Krzeszów. Stąd ze strony niemieckiej na pielgrzymkę przybyli delegaci wszystkich dekanatów, a ze strony polskiej przedstawiciele dekanatów: Bogatynia, Zgorzelec, Węgliniec, Bolesławiec-Wschód i Bolesławiec-Zachód oraz Lubań - powiedział ks. dr Bogusław Wolański, dyrektor Wydziału Duszpasterskiego legnickiej kurii, który wraz z Barbarą Köhler, dyrektor Wydziału Duszpasterskiego z Görlitz odpowiadali za organizację pielgrzymki.
Bp Stefan Cichy łączył się duchowo z pielgrzymami, sprawując w tym czasie Mszę św. w kaplicy szpitala, w którym przebywał, o czym poinformował ks. Leopold Rzodkiewicz.
Pielgrzymka nawiązuje do kolejnych inicjatyw katolików sąsiadujących diecezji, do których należą, m.in.: polsko-niemiecka procesja Bożego Ciała, nabożeństwa Drogi Krzyżowej czy udział w uroczystościach parafii przygranicznych.
Powołanie kapłańskie jest darem Bożym, stanowiącym niewątpliwie wielkie dobro dla tego, dla kogo jest przede wszystkim przeznaczone. Ale jest to również dar dla całego Kościoła, dobro dla jego życia i misji. Kościół przeto winien chronić ten dar, cenić go i miłować. Kościół ponosi odpowiedzialność za narodziny i dojrzewanie powołań kapłańskich. Dlatego aktywnym podmiotem i animatorem duszpasterstwa powołań jest wspólnota kościelna w całej swej różnorodności: od Kościoła powszechnego do Kościoła lokalnego i – dalej – do parafii i do każdego członka Ludu Bożego.
Istnieje dziś szczególna konieczność, aby rozpowszechniało się i utrwalało przekonanie, że troska o powołania jest łaską i odpowiedzialnością powierzoną wszystkim bez wyjątku członkom Kościoła. Sobór Watykański II bardzo wyraźnie stwierdził, że „obowiązek budzenia powołań ciąży na całej społeczności chrześcijańskiej, która winna spełniać go przede wszystkim przez życie w pełni chrześcijańskie”. Tylko dzięki takiemu przekonaniu duszpasterstwo powołań ukaże swe oblicze naprawdę kościelne, rozwinie jednolitą działalność, korzystając także ze specjalnych instytucji i odpowiednich środków służących budowaniu wspólnoty i współodpowiedzialności.
Odpowiedzialność za duszpasterstwo powołań kapłańskich spoczywa przede wszystkim na biskupie, który winien mu się poświęcić osobiście, chociaż może i powinien korzystać z wielorakiej współpracy. Biskup jest ojcem i przyjacielem dla swoich kapłanów, i stąd do niego przede wszystkim należy troska o „zapewnienie kontynuacji” charyzmatu i posługi kapłańskiej, o przysporzenie presbyterium nowych sił przez nałożenie rąk. Winien on dbać o to, aby duszpasterstwo ogólne miało zawsze wymiar powołaniowy, a raczej, żeby wymiar ten stanowił jego integralną, nieodłączną część. Zadaniem biskupa jest wspomaganie i koordynowanie różnych inicjatyw powołaniowych.
Biskup wie, że może liczyć przede wszystkim na pomoc swoich kapłanów. Wszyscy księża dzielą z nim troskę i odpowiedzialność za budzenie i rozwijanie powołań kapłańskich, jak bowiem stwierdził Sobór, „do kapłanów, jako wychowawców w wierze, należy troszczyć się osobiście lub przez innych, by każdy z wiernych został doprowadzony w Duchu Świętym do rozwoju swego własnego powołania”. „Obowiązek ten należy niewątpliwie do samego posłannictwa kapłańskiego, przez które prezbiter uczestniczy w trosce całego Kościoła, aby nigdy tu na ziemi nie brakło robotników wśród Ludu Bożego”. Najważniejszym i najskuteczniejszym środkiem budzenia powołań jest świadectwo życia kapłanów, ich bezwarunkowe oddanie się owczarni Bożej, ich pełna miłości służba Chrystusowi i jego Kościołowi – służba będąca dźwiganiem krzyża, przyjętego z paschalną nadzieją i radością, wreszcie braterska zgoda i gorące pragnienie ewangelizacji.
Bardzo szczególna odpowiedzialność spoczywa na rodzinie chrześcijańskiej, która na mocy sakramentu małżeństwa uczestniczy na swój własny i oryginalny sposób w misji wychowawczej Kościoła, Nauczyciela i Matki. Jak napisali Ojcowie Synodalni, „rodzina chrześcijańska, istotnie stanowiąca «niejako domowy Kościół» (Lumen gentium, 11), zawsze stwarzała i nadal stwarza warunki sprzyjające budzeniu się powołań. Ponieważ dzisiaj rodzina chrześcijańska jest zagrożona, należy przywiązywać wielką wagę do duszpasterstwa rodzin, aby one, przyjmując wielkodusznie dar ludzkiego życia, stanowiły «jakby pierwsze seminarium» (Optatam totius, 2), w którym dzieci mogłyby od początku uczyć się pobożności, modlitwy i miłości do Kościoła”. Harmonijną kontynuacją dzieła rodziny i rodziców powinna być szkoła, powołana do tego, by urzeczywistniać swą tożsamość „wspólnoty wychowującej” między innymi przez taki program kształcenia, który zdolny jest ukazać powołanie jako fundamentalną i wpisaną w naturę wartość osoby ludzkiej. W tym też znaczeniu szkoła, jeśli jest ubogacona duchem chrześcijańskim (zarówno dzięki obecności odpowiednio licznych przedstawicieli Kościoła w szkołach państwowych, zgodnie z prawem poszczególnych krajów, jak i przede wszystkim dzięki działalności szkół katolickich), może rozbudzić „w duszy chłopców i młodzieży pragnienie pełnienia woli Bożej przez wybór stanu życia najbardziej odpowiadającego każdemu, przy czym nie powinno być nigdy wykluczone powołanie do posługi kapłańskiej”.
Również świeccy chrześcijanie, w szczególności katecheci, nauczyciele, wychowawcy, animatorzy duszpasterstwa młodzieży, w miarę własnych umiejętności i na własny sposób, odgrywają wielką rolę w duszpasterstwie powołań kapłańskich; im lepiej zrozumieją sens swego powołania i misji w Kościele, tym pełniej będą cenili wartość powołania i posłannictwa kapłańskiego, którego nic nie może zastąpić.
We wspólnotach diecezjalnych i parafialnych trzeba doceniać i popierać grupy powołaniowe, których członkowie ofiarowują swe modlitwy i cierpienia w intencji powołań kapłańskich i zakonnych, a także wspierają je moralnie i materialnie.
Należy również wspomnieć o licznych grupach, ruchach i stowarzyszeniach świeckich chrześcijan, które dzięki Duchowi Świętemu rodzą się i rozwijają w Kościele i nadają bardziej misyjny charakter chrześcijańskiej obecności w świecie. Te różnorodne zrzeszenia świeckich okazują się niezwykle żyzną glebą dla rodzenia się powołań do życia konsekrowanego, prawdziwymi ośrodkami formowania się i dojrzewania powołań. Istotnie, wielu młodych właśnie w środowisku tych zrzeszeń i dzięki nim usłyszało wezwanie Pana, by iść za Nim drogą kapłańskiej posługi, oraz odpowiedziało na nie z budującą wielkodusznością. Należy zatem docenić działalność tych grup, aby w jedności z całym Kościołem i dla jego wzrostu mogły wnieść swój specyficzny wkład w rozwój duszpasterstwa powołań.
Praca różnorodnych grup i licznych członków Kościoła zaangażowanych w duszpasterstwo powołań będzie tym skuteczniejsza, im bardziej będą się starali, aby wspólnota kościelna, poczynając od parafii, zrozumiała, że sprawa powołań kapłańskich nie może być w żadnym wypadku „zlecona” wybranym „pełnomocnikom” (księżom w ogóle, a księżom pracującym w seminarium w szczególności), bowiem jest to „żywotny problem leżący w samym sercu Kościoła”, musi zatem znaleźć się w centrum miłości, jaką każdy chrześcijanin żywi do Kościoła.
Z posynodalnej adhortacji apostolskiej Jana Pawła II „Pastores dabo vobis”, nr 41 z roku 1992
W Watykanie zapalone zostały w poniedziałek światła na choince i odsłonięto stojącą obok szopkę. Świerk pochodzi z okolic Bolzano w Trydencie-Górnej Adydze na północy Włoch, a szopkę przygotowała diecezja Nocera Inferiore-Sarno w Kampanii na południu kraju.
25-metrowy świerk czerwony przywieziony został z Val d’Ultimo w prowincji Bolzano i waży 8 ton. W styczniu, gdy drzewo zostanie zabrane z placu, będzie wykorzystane zgodnie z zasadą troski o środowisko - zapewnili ofiarodawcy.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
